Help, opstappen
Het begon al bij het opstappen, want alhoewel het lijkt alsof er een enorm gat tussen mijn stuur met het fietsstoeltje en mijn zadel zit, dat blijkt vies tegen te vallen. Zeker met een dikkere jas kan ik bijna niet opstappen zonder mijn adem en buik in te houden. Als ik eenmaal zit gaat het prima, maar dan komt de volgende uitdaging: verkeerslichten. Bij elk groen licht in de verte doe ik een schietgebedje dat hij op groen blijft en bij oranje trap ik alsof mijn leven er vanaf hangt. Alles om maar niet weer te moeten afstappen en daarna dus weer op te stappen.
Omvalgevaar
Na een half jaar jaloers naar echte familiefietsen gekeken te hebben, begin ik er eentje te overwegen. De hoofdreden mag duidelijk zijn: een ruime opstap lijkt me top. Maar er zijn nog meer punten die mij fijn lijken aan een speciale moederfiets. Die dubbele standaard bijvoorbeeld, zodat de fiets stabiel staat en ik mijn zoontje makkelijk in en uit het fietsstoeltje kan halen zonder bang te zijn dat de fiets omvalt. Dat brengt me op het volgende punt: het stuurslot. Met een kindje in het zitje voor klapt mijn stuur om de haverklap om, supergevaarlijk!
Getest: Gazelle Bloom
Als eerst test ik de Gazelle Bloom. Een mooie matzwarte, stoere fiets wordt thuis afgeleverd. Alle voordelen die ik hierboven noemde wennen enorm snel. Als bonus merk ik nu ook hoe fijn het is om een extra breed stuur te hebben, een verlengde bagagedrager en als klap op de vuurpijl versnellingen waardoor ik zoveel lichter trap. Eindelijk hoef ik niet meer te wensen dat ik overal groen licht zie. Dit is hoe ik het me ooit voorgesteld had: als trotse moeder fiets ik door de stad en mijn zoontje kraait het vaak uit van plezier. Hij wijst naar bomen, bootjes en vogels en ik geniet met volle teugen van de tijd dat hij voorop zit.
Tijd voor een achterzitje
Zoals alles in het moederschap, gaat ook die tijd snel voorbij. Hij is net twee geworden en is toe aan een fietsstoeltje achterop, want hij wordt groter en zwaarder. Dat voel ik ook aan mijn stuur en merk ik aan het bezweet ergens aankomen als ik met hem heb gefietst. Steeds vaker kijk ik jaloers naar de elektrische fiets en bakfiets. Zal ik? Is dat niet voor oude mensen? Een vriendin is er lyrisch over en wil nooit meer anders. Ik praat er met haar over en kom tot de conclusie dat ik mijn fiets zó veel gebruik in Amsterdam, dat het helemaal niet zo’n gek idee is. Ik heb dan wel de luxe van een auto voor de deur, in de stad gebruik ik die nooit. Mijn kantoor zit middenin het oude centrum en ook de vader van mijn zoontje woont aan de andere kant van de stad: dat is al snel een half uur trappen. En weer terug.
De stap naar een elektrische moederfiets
Binnen een maand werd er weer een Gazelle Bloom afgeleverd, maar dit keer de gloednieuwe C7 hms versie: de elektrische moederfiets. Of familiefiets, want hij heeft een stoer frame. Ik heb gekozen voor de Light Olive kleur met een bijpassend achterzitje van Urban Iki waar mijn zoontje als een koning in zit. Ik mis nu wel een plek om mijn tas neer te zetten, want stiekem gebruikte ik daar het voorstoeltje voor als hij er niet in zat. Maar daarvoor hebben ze ook wat slims bedacht: een afneembaar mandje voorop. Ik heb nog nooit op een elektrische fiets gezeten, dus ik weet niet wat ik meemaak als het eenmaal zover is. Ik vlieg over de Amsterdamse grachten en ik heb hem nog niet eens in de hoogste stand staan. De steile bruggen over de grachten en de Hollandse tegenwind zijn niet langer meer mijn vijand, ik voel er zelfs amper nog wat van. De ondersteunende motor kun je in drie standen zetten en daarmee fiets je maximaal 25km per uur. En de schijfremmen voor en achter doen gelukkig heel goed zijn werk. Wel zo veilig, maar alsnog is maak je best snel flink tempo op deze fiets. Dus vanaf nu draagt mijn zoontje een fietshelm achterop, wel zo’n fijn idee.
De accu mag dan afneembaar zijn, maar deze fiets neemt niemand mij meer af
De accu zit in het midden van de elektrische fiets op de stang, wat voor mijn balans top is met een zwaarder kind achterop. Ik fiets elke dag tien minuten naar mijn werk, met een pitstop bij de crèche en ik doe met gemak een week met een volle accu. Als hij leeg is, haal ik hem er met de fietssleutel af en leg ik hem een nachtje aan de lader binnen. Je voelt hem al aankomen: als je eenmaal aan een moederfiets gewend bent, wil je niet meer anders. Maar als je een weekje op de elektrische moederfiets hebt gezeten kun je al helemaal niet meer zonder. Ik ben verkocht!
